1. Η ΣYΜΜΑΧIΑ ΤΗΣ ΔΗΛΟY –
2. Η ΣYΜΜΑΧIΑ ΟΡΓΑΝΟ
ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΪΚΗΣ ΗΓΕΜΟΝIΑΣ

Μετά τη νίκη των Ελλήνων

εναντίον των Περσών,

οι πόλεις του Αιγαίου

ζουν με τον τρόμο

μιας νέας περσικής εισβολής.

Αρχικά,

οι πόλεις του Αιγαίου

στρέφονται

προς τη Σπάρτη

για να αναζητήσουν στήριγμα.

Όμως,                                                                                      

η μεγάλη δωρική πόλη (η Σπάρτη),

συγκλονισμένη

(επειδή έπαθε σοκ)

από τη συμπεριφορά του Παυσανία,

ο οποίος κατηγορήθηκε

για συνεννοήσεις με τον Ξέρξη.

Έτσι,

με πρωτοβουλία του Αριστείδη

(=Αθηναίος, αρχηγός των αριστοκρατικών)

οι πόλεις του Αρχιπελάγους (Αιγαίου)

και των ιωνικών παραλίων (=στη Μικρά Ασία)

συνάπτουν (κάνουν) με την Αθήνα

μία Συμμαχία,

τη Συμμαχία της Δήλου

με έδρα το νησί της Δήλου

το 478 π. Χ..

Όλα τα μέλη της Συμμαχίας

διαθέτουν από μία ψήφο στο συνέδριο,

το οποίο συνέρχεται

μία φορά τον χρόνο στη Δήλο.

Είναι φυσικό η Αθήνα,

που διαθέτει την ισχυρότερη ναυτική δύναμη,

1. να επηρεάζει τις άλλες πόλεις

και, ουσιαστικά,

2. να κυριαρχεί στη Συμμαχία.

Οι πόλεις

που δεν επιθυμούσαν

ή οι πόλεις

που δεν είχαν τη δυνατότητα

να συνεισφέρουν (δώσουν στη Συμμαχία)

πλοία και άνδρες

μπορούσαν να περιορίσουν

τη συμβολή τους (τη συμμετοχή τους)

στην καταβολή (=στο να δώσουν)

ενός χρηματικού ποσού,

του φόρου.

Ο Αριστείδης, πρώτος,

καθόρισε το ποσό της εισφοράς 

(=ό,τι προσέφερε η κάθε πόλη)

για κάθε πόλη

με τόσο δίκαιο τρόπο,

ώστε οι σύμμαχοι τον ονόμασαν

«τον δικαιότερο

από όλους τους ανθρώπους».

Δέκα Αθηναίοι, οι «Ελληνοταμίαι»:

1. συγκέντρωναν  τα χρήματα,

2. κατέθεταν τα χρήματα

στο κοινό ταμείο της Συμμαχίας

στη Δήλο και,

κάθε φορά

που παρουσιαζόταν ανάγκη,

3. απέσυραν 

(έπαιρναν από το ταμείο)

τα αναγκαία χρήματα

για τις δαπάνες

της συντήρησης του στόλου. 

Η Συμμαχία

αναγνώριζε στους Αθηναίους

την ηγεμονία,

δηλαδή τη δυνατότητα

1. να σχεδιάζουν  και

2. να εκτελούν

τις πολεμικές επιχειρήσεις.

Όμως

η αυτονομία των πόλεων

(=το να αποφασίζουν για τον εαυτό τους)

ήταν απόλυτα  εγγυημένη (σίγουρη).

Κύρια σημεία

του πολιτικού σχεδίου του Κίμωνα

ήταν:

1. να διευρυνθεί

(να μεγαλώσει)

η Συμμαχία της Δήλου

2. να συνεχιστεί

ο πόλεμος κατά των Περσών και

3. να έχουν φιλικές σχέσεις

με τη Σπάρτη. 

Μετά το θάνατο του Αριστείδη

μετά και την εξορία του Θεμιστοκλή

με την κατηγορία του μηδισμού 

(=ότι πήγε με το μέρος των Περσών)

το 471 π.Χ.,

ο Κίμων,

γιος του Μιλτιάδη

και ηγέτης του αριστοκρατικού κόμματος,

1. επιβάλλεται

ως ο αναμφισβήτητος ηγέτης

στην Αθήνα  και

2. εφαρμόζει απρόσκοπτα

(χωρίς κανένα εμπόδιο)

τον πολιτικό του σχεδιασμό.

Μετά τη νίκη του Κίμωνα

εναντίον των Περσών

στον Ευρυμέδοντα ποταμό 

της Παμφυλίας (467 π.Χ.),

οι δυνάμεις

της Συμμαχίας της Δήλου

κυριαρχούν απόλυτα

στο Αιγαίο.

Οι πόλεις

που συμμετέχουν σ’ αυτή,

σύμφωνα

με διάφορους υπολογισμούς,

ανέρχονταν σε 400

(έφταναν τις 400).

Όμως,

αντιδράσεις αρχίζουν

να εκδηλώνονται 

σε πολλές από αυτές

με αιτία

την αλαζονική συμπεριφορά

των Αθηναίων.

Έτσι,

αναπτύσσονται

τάσεις απομάκρυνσης

από τη Συμμαχία,

οι οποίες καταλήγουν

σε εξεγέρσεις (Νάξος, Θάσος).

Ο Κίμων καταπνίγει βίαια

τις τάσεις απομάκρυνσης.

Γίνεται πλέον (=πια) φανερό

ότι η Συμμαχία της Δήλου

είχε μεταβληθεί

(=έγινε κάτι άλλο από αυτό που ήταν)

σε όργανο επιβολής

της πανελλήνιας αθηναϊκής ηγεμονίας

(πανελλήνια=σε όλη την Ελλάδα

αθηναϊκή=της Αθήνας

ηγεμονία=κυριαρχία), 

αφού:

1. καμία πόλη δεν έχει τη δυνατότητα

να αποχωρήσει (να φύγει) από τη Συμμαχία

χωρίς τη θέληση των Αθηναίων

2. η αυτονομία των πόλεων

(=το να αποφασίζουν για τον εαυτό τους)

είχε ουσιαστικά καταργηθεί.

Το 454 π.Χ.

ο νέος ισχυρός άνδρας της Αθήνας,

ο Περικλής,

μεταφέρει το ταμείο της Συμμαχίας

από τη Δήλο στην Ακρόπολη της Αθήνας.

 

Αυτό είναι μια πράξη

που συμβολίζει πολλά.

Γιατί:

1. το συνέδριο δε συνέρχεται (=γίνεται) πια.

2. οι αποφάσεις λαμβάνονται

μόνο από την Αθήνα και

3. τον φόρο ορίζει (κανονίζει)

η αθηναϊκή Εκκλησία του Δήμου.

 Το 449 π.Χ. υπογράφεται

ανάμεσα στην Αθήνα

και τον Πέρση βασιλιά

η λεγόμενη Ειρήνη του Καλλία. 

Με αυτήν, ουσιαστικά,

τερματίζονται οι Eλληνοπερσικοί Πόλεμοι.

Ο κύριος όρος της Ειρήνης

υποχρέωνε τους Πέρσες

να αναγνωρίσουν

την αυτονομία των ελληνικών πόλεων.

Έτσι, η Συμμαχία της Δήλου

δεν είχε πια κανέναν λόγο ύπαρξης,

αφού ο πόλεμος κατά των Περσών

είχε τερματιστεί.

Η απόκρουση (η απομάκρυνση)

της περσικής απειλής

ήταν, μία πρόφαση (μια δικαιολογία)

για την ύπαρξη της Συμμαχίας.