Διδασκαλία ποίησης4

ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Θάλασσα του Πρωινού

Εδώ ας σταθώ. Κι ας δω κι εγώ τη φύση λίγο.
Θάλασσα του πρωινού και ανέφελου ουρανού
λαμπρά μαβιά και κίτρινη όχθη
όλα ωραία και μεγάλα φωτισμένα.

Εδώ ας σταθώ. Κι ας γελαστώ που βλέπω αυτά
(είδα αλήθεια μια στιγμή σα πρωτοστάθηκα)
και όχι κι εδώ… τες φαντασίες μου,
τες αναμνήσεις μου, τα ινδάλματα της ηδονή.

Κωνσταντίνος Καβάφης

Η μπαλάντα του νερού της θάλασσας

Η θάλασσα χαμογελάει
με στόμα από αφρό
και χείλια απ' ουρανό,
σαν σκοτεινό κορίτσι,
που τον άνεμο σπάει
πουλώντας το νερό των θαλασσών

Η θάλασσα χαμογελάει
έχει στόμα από αφρό
και μάτια ουρανό
σαν μητέρα που ένα δάκρυ σκορπάει
και πικραίνει το νερό των θαλασσών

Τι μας φέρνεις αγόρι;
Τι κυλάει στο αίμα σου;
-Σας φέρνω το νερό των θαλασσών...

Τι φταίει μητέρα για τα μεγάλα σου δάκρυα;
-Κλαίω το νερό των θαλασσών

Πως γεννιέται η μεγάλη σου πίκρα;
-Κύριε, πικραίνει το νερό των θαλασσών

Πουλάω το νερό των θαλασσών
Πουλάω το νερό των θαλασσών
Η θάλασσα χαμογελάει...
Πουλάω το νερό των θαλασσών

Federico Garcia Lorca

HABLAME DEL MAR, MARINERO

HABLAME DEL MAR, MARINERO
HABLAME DEL MAR, HABLAME

DICEN QUE HAY TOROS AZULES EN LA PRIMAVERA DEL MAR
QUE EL SOL ES EL CAPORAL Y LAS MANTILLAS LAS NUBES
QUE LAS MUEVE EL TEMPORAL
DICEN QUE HAY TOROS AZULES EN LA PRIMAVERA DEL MAR

HABLAME DEL MAR, MARINERO
DIME SI ES VERDAD LO QUE DICEN DE EL
DESDE MI VENTANA NO PUEDO YO VERLO
DESDE MI VENTANA EL MAR NO SE VE

HABLAME DEL MAR, MARINERO
CUENTAME QUE SIENTES ALLI JUNTO A EL
DESDE MI VENTANA NO PUEDO SABERLO
DESDE MI VENTANA EL MAR NO SE VE

DICEN QUE EL BARCO NAVEGA ENAMORADO DEL MAR
BUSCANDO SIRENAS VA, BUSCANDO SIRENAS NUEVAS
QUE LE CANTEN AL PASAR
DICEN QUE EL BARCO NAVEGA ENAMORADO DEL MAR

HABLAME DEL MAR, MARINERO
DIME SI ES VERDAD LO QUE DICEN DE EL
DESDE MI VENTANA NO PUEDO YO VERLO
DESDE MI VENTANA EL MAR NO SE VE

HABLAME DEL MAR, MARINERO
CUENTAME QUE SIENTES ALLI JUNTO A EL
DESDE MI VENTANA NO PUEDO SABERLO
DESDE MI VENTANA EL MAR NO SE VE

HABLAME DEL MAR, MARINERO
HABLAME DEL MAR, POR FAVOR, HABLAME

Manuel Alejandro

Του Αιγαίου

Ο έρωτας το αρχιπέλαγος
κι η πρώρα των αφρών του,
και οι γλάροι των ονείρων του.
Στο πιο ψηλό κατάρτι του
ο ναύτης ανεμίζει ένα τραγούδι.

Ο έρωτας
το τραγούδι του
κι' οι ορίζοντες του ταξιδιού του,
κι η ηχώ της νοσταλγίας του.
Στον πιο βρεμένο βράχο της
η αρραβωνιαστικιά προσμένει ένα καράβι.

Ο έρωτας
το καράβι του
κι η αμεριμνησία των μελτεμιών του,
κι' ο φλόκος της ελπίδας του.
Στον πιο ελαφρό κυματισμό του
ένα νησί λικνίζει τον ερχομό.

Οδυσσέας Ελύτης

Nα ’ναι σαν …

Nα ’ναι σα να μας σπρώχνει ένας αέρας μαζί
προς έναν δρόμο φειδωτό που σβει στα χάη,
και σένα του καπέλου σου βαμμένη φανταιζί
κάποια κορδέλα του, τρελά να χαιρετάει.

Kαι να ν’ σαν κάτι να μου λες, κάτι ωραίο κοντά
γι’ άστρα τη ζώνη που πηδάν των νύχτιων φόντων,
κι αυτός ο άνεμος τρελά, –τρελά να μας σκουντά
όλο προς τη γραμμή των οριζόντων.

Kι’ όλο να λες, να λες, στα θάμβη της νυκτός
για ένα –με γυάλινα πανιά– πλοίο που πάει
όλο βαθειά, όλο βαθειά, όσο που πέφτει εκτός
όξ’ απ’ τον κύκλο των νερών –στα χάη.

Kι’ όλο να πνέει, να μας ωθεί αυτός ο αέρας μαζί
πέρ’ από τόπους και καιρούς έως ότου –φως μου–
–καθώς τρελά θα χαιρετάει κείν’ η κορδέλα η φανταιζί,–
βγούμε απ’ την τρικυμία αυτού του κόσμου…

Το υστερνό μου φίλημα στο μέτωπο σου πάρε
και άφησε με, αγάπη μου, δυο λόγια να σου πω.
Αλήθεια λες σαν όνειρο πως διάβηκε η ζωή μου
χωρίς κανένα ατέλειωτο και ξέμακρο σκοπό.

Μα αν η ελπίδα πέταξε σε μέρα ή σε νύχτα
εκεί με σκέπασε βουνό της δυστυχιάς μεγάλο.
Σου φαίνεται πως έχασα το πιο λίγο καλή μου
αφού η ζωή είναι όνειρο κρυμμένο μέσα σ' άλλο.

Στέκομαι σ' άγρια ακρογιαλιά που δέρνει το κύμα
κι άμμους χρυσούς στα χέρια μου σφιχτά-σφιχτά κρατάω.
Τι λίγοι και πως χάνονται απ' τα κλειστά μου χέρια
ενώ εγώ σε δάκρυα ολόπικρα ξεσπάω.

Θεέ μου, είναι αδύνατο να σώσω μόνο έναν
από το κύμα που κυλά με θόρυβο μεγάλο;
Είναι όλα όσα βλέπουμε σ' αυτόν εδώ τον κόσμο
ένα όνειρο ατέλειωτο κρυμμένο μέσα σ' άλλο;

Γιάννης Σκαρίμπας

A Dream Within A Dream

Take this kiss upon the brow!
And, in parting from you now,
Thus much let me avow-
You are not wrong, who deem
That my days have been a dream;
Yet if hope has flown away
In a night, or in a day,
In a vision, or in none,
Is it therefore the less gone?
All that we see or seem
Is but a dream within a dream.

I stand amid the roar
Of a surf-tormented shore,
And I hold within my hand
Grains of the golden sand-
How few! yet how they creep
Through my fingers to the deep,
While I weep- while I weep!
O God! can I not grasp
Them with a tighter clasp?
O God! can I not save
One from the pitiless wave?
Is all that we see or seem
But a dream within a dream?

Edgar Allan Poe

Βουνό είναι η θάλασσα

Ποτέ μου εγώ τη θάλασσα στα μάτια δεν την είδα
μα ξέρω για τα πάθη της καλύτερα απ' την ίδια
σε βράχους μέσα έζησα, σε βάτους και λαγκάδια
μα ξέρω για τα κύματα και του νερού τα χάδια,
τον Άγιο εσυνάντησα με το κουπί στην πλάτη
σε πέτρα πάνω μοναχό, πεζό και στρατηλάτη.

Άγιε μου και προφήτη μου τι σου ’χουν καμωμένα
άνοιχ’τα φύλλα της καρδιάς και πες τα όλα σε μένα,
δίχτυ μου έπλεξε διπλό πάνω στα άλμπουρά της
με φώναξε για μια στιγμή και γέρασα κοντά της
κι από τα λόγια τα πικρά και τ' αρμυρό της δάκρυ
εμαραθήκαν τα κλαριά κι η γης απ' άκρη σ' άκρη.

Μίλα σιγά προφήτη μου, ο Πάνας μη ξυπνήσει
και με τραγούδια και φωνές παράπονα αρχίσει,
μη δει πως σ' άλλονε Θεό τώρα κερί ανάβω
μίλα σιγά προφήτη μου κι εγώ θα καταλάβω
μ' ένα πανί ξεκίνησα γαϊτα στα νερά της
μ' ένα κουπί εβούλιαξα κι έφυγα μακριά της.

Άγιε μου και προφήτη μου πάρε ψωμί και γάλα
κι εγώ μ' αυτά που μου ’χεις πει αλλά και μ' όλα τ' άλλα
βουνό λέω τη θάλασσα με βράχους και χαράδρες
λύκοι τα μαύρα κύματα, τσακάλια και φονιάδες.

Θοδωρής Γκόνης

Έλα πάρε με

Έλα πάρε με
μες στο βυθό σου να βρεθώ
ν’ αγαπηθώ να λυτρωθώ
Έλα πάρε με
στα γαλανά σου τα νερά
δώσε στα όνειρα φτερά.

Έλα πάρε με
σ' άλλα ταξίδια μακρινά
στου δειλινού τα μενεξιά
Έλα πάρε με
δώσε μου αίμα και μιλιά
σε χρυσαφένια ακρογιαλιά.

Έλα πάρε με
εκεί που το κορμί λυγάει
εκεί που το κορμί γελάει
Έλα πάρε με
και θεϊκός μου γίνε στίχος
που τον χορεύει ο ρυθμός
κι ο ψάλτης ήχος.

Γιάννης Κουμπιός

Θάλασσα

Παράμ παράμ παράμ γυρνάω χορεύω
στην άμμο του χειμώνα με τα φύκια
τη θάλασσα που αρρώστησε γιατρεύω
και κάνω με τα αστέρια σκουλαρίκια

Παράμ παράμ παράμ παραμονεύει
στο πέλαγο του χρόνου το καράβι
μια άγκυρα η ζωή μου ζητιανεύει
το βάθος του έρωτα της να συλλάβει

Θάλασσα μάνα μοίρα μου εσύ
γαλάζια μοίρα
για παραμάνα στον ώμο χρυσή τον ήλιο πήρα
θάλασσα μνήμη μαύρο μου ασήμι
παρ’ την καρδιά μου και καν’ την μισή
του ανέμου αγρίμι

Θάλασσα μάνα μοίρα μου εσύ
γαλάζια μοίρα
για παραμάνα στον ώμο χρυσή τον ήλιο πήρα
θάλασσα μνήμη μαύρο μου ασήμι
παρ’ την καρδιά μου και καν’ την μισή
του ανέμου αγρίμι

Παράμ παράμ παράμ παραμυθένιο
ναυάγιο μες στα σύννεφα η σελήνη
κορμί του Ποσειδώνα σιδερένιο
ποιο πέτρινο μουσείο να σε κλείνει

Θάλασσα μάνα μοίρα μου εσύ
γαλάζια μοίρα
για παραμάνα στον ώμο χρυσή τον ήλιο πήρα
θάλασσα μνήμη μαύρο μου ασήμι
παρ’ την καρδιά μου και καν’ την μισή
του ανέμου αγρίμι

Λίνα Νικολακοπούλου

Θαλασσογραφία

Να μας πάρεις μακριά
να μας πας στα πέρα μέρη
φύσα θάλασσα πλατιά
φύσα αγέρι φύσα αγέρι

Διονύσης Σαββόπουλος